زنبور عسل طلایی

2024 نویسنده: Gavin MacAdam | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-16 13:39

زنبور عسل طلایی (lat. Lonicera chrysantha) - نماینده از جنس Honeysuckle از خانواده Honeysuckle. در طبیعت ، در دره های رودخانه ، جنگل ها ، لبه های جنگل و دامنه های کوه در چین ، سیبری شرقی و شرق دور رشد می کند. گونه مورد بحث در سال 1849 وارد فرهنگ شد.

ویژگیهای فرهنگ

زنبور عسل طلایی بوته ای کمی افتاده یا راست تا ارتفاع 2.5 متر با تاجی متراکم و شاخه های نازک توخالی در داخل ، پوشیده از پوست خاکستری است. شاخه های جوان مایل به زرد مایل به قهوه ای ، پرزدار ، پوشیده از غدد متراکم کوچک هستند. سیستم ریشه سطحی است.

برگها ساده ، لوزی شکل و نیزه ای یا بیضی شکل ، با قاعده گرد یا گوه ای شکل ، نوک نوک تیز ، تا طول 10-12 سانتیمتر است.در داخل ، برگها دارای بلوغ خشنی هستند. گلها دارای اندازه متوسط ، مایل به زرد یا سفید مایل به زرد ، معطر (با نت عسلی) هستند ، روی دمبرگهای بلند مودار قرار می گیرند ، در زیر بغل برگها شکل می گیرند. براکت ها خطی هستند و مجهز به براکت های گرد یا بی شکل هستند. تاج محدب ، پراکنده در خارج از مو ، با یک لوله کوتاه نازک.

میوه ها قرمز ، کروی ، تا قطر 1 سانتی متر هستند. زنبور عسل طلایی در ماه مه-ژوئن شکوفا می شود ، میوه ها در اوت-سپتامبر می رسند. زنبور عسل طلایی مقاوم در برابر یخ زدگی است ، تا دمای 50- درجه سانتیگراد را تحمل می کند ، اگرچه انجماد جزئی شاخه ها امکان پذیر است ، اما با شروع گرما آنها به سرعت بهبود می یابند. گلها در اثر یخبندان بهاری آسیب نمی بینند. زنبور عسل یک گیاه گرده افشانی متقابل است ، بنابراین حداقل 2-3 بوته از انواع مختلف باید در محل کاشته شود.

ظرافت های رشد

زنبور عسل طلایی در مناطق آفتابی بسیار شکوفا می شود ، در سایه اغلب تحت تأثیر آفات و بیماری ها قرار می گیرد. از نظر شرایط خاک ، بر خلاف سایر نمایندگان جنس ، گونه های مورد بررسی کم ارزش نیستند. با این حال ، آب گرفتگی ، رطوبت بیش از حد و اسیدیته بالا را تحمل نمی کند.

مناطق پست با هوای سرد راکد و مناطق خشک نیز نامناسب است. بوته ها در خاکهای رسی سنگین ضعیف توسعه می یابند ، اما با زهکشی با کیفیت بالا با یک لایه 7-15 سانتی متر ، کشت امکان پذیر است. دامنه های جنوبی مطلوب با خاک شل ، نفوذپذیر ، زهکشی شده ، حاصلخیز ، خنثی یا کمی اسیدی.

فرود آمدن

برای کاشت ، توصیه می شود از نهال های 2-3 ساله خریداری شده از مهد های تخصصی استفاده کنید. توصیه می شود این روش را در پاییز انجام دهید ، اما دو ماه قبل از شروع هوای سرد پایدار (از آگوست تا دهه دوم اکتبر ، بسته به آب و هوای منطقه). کاشت نهال با سیستم ریشه ای بسته از اوایل بهار تا اواخر پاییز امکان پذیر است.

سوراخ کاشت برای 2-3 هفته آماده می شود ، عمق آن باید 30-50 سانتی متر باشد (بسته به میزان توسعه سیستم ریشه) و قطر باید 30-50 سانتی متر باشد. قسمتی از خاک از سوراخ خارج می شود با ماسه و ذغال سنگ نارس به خوبی شسته شده به نسبت 3: 1: 1 مخلوط می شود. کودهای معدنی و آلی به مخلوط آماده شده خاک ، یعنی کود پوسیده (5-8 کیلوگرم) ، سوپر فسفات (50-80 گرم) و نمک پتاسیم (40-50 گرم) وارد می شوند. در خاکهای سنگین ، زهکشی در کف گودال (آجر شکسته ، سنگریزه یا سنگ خرد شده) گذاشته می شود ، بسترهای اسیدی آهک هستند.

فاصله بین گیاهان باید حداقل 1.5-2 متر باشد ، فرهنگ ضخیم شدن را تحمل نمی کند. پس از کاشت پاییز نیازی به هرس نیست ؛ این کار را در بهار آینده انجام می دهید. مهم: یقه ریشه باید در سطح سطح خاک قرار گیرد ، نمی توان آن را دفن کرد. پس از کاشت ، خاک در ناحیه نزدیک تنه به وفور آبیاری می شود و در صورت امکان با مواد طبیعی مالچ می شود.

مراقبت

مراقبت استاندارد و مشابه مراقبت از همه نمایندگان جنس زنبوری است. گیاهان به تغذیه سالانه نیاز دارند و 2-3 سال اول لقاح به صورت مایع اعمال می شود (25-35 گرم نیترات آمونیوم یا اوره در 10 لیتر آب حل می شود). برای یک بوش ، 1.5-2 لیتر چنین محلول کافی است. پانسمان بالا هر دو هفته از آوریل تا دهه دوم ژوئن انجام می شود.کودهای آلی در اوایل بهار استفاده می شوند ، برای این منظور کودهای پوسیده ، هوموس یا کمپوست مناسب هستند.

لازم به یادآوری است که کود اضافی اغلب منجر به تشکیل شاخه از جوانه های یدکی می شود ، در نتیجه تاج ضخیم می شود. به ندرت بیماری ها و آفات انگور شمالی طلایی تحت تأثیر قرار می گیرند ، اما درمان های پیشگیرانه توصیه می شود. هرس هر ساله در اوایل بهار یا پاییز (پس از ریزش برگ) ، از 5-7 سالگی انجام می شود. هرس جوانسازی در صورت نیاز انجام می شود ، گیاهان به "کنده" هرس می شوند.