2024 نویسنده: Gavin MacAdam | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-16 13:39
لیچی (lat. Litchi chinensis) یک درخت میوه گلدار متعلق به خانواده Sapindovye است.
تاریخ
در قرن دوم. قبل از میلاد مسیح NS چینی های باستان لیشی را با لذت زیاد می خوردند. طبق یکی از افسانه های متعدد ، وو دی ، امپراتور بزرگ چین ، از تلاش ناموفق برای کشت این گیاه جنوبی چین در شمال چین بسیار عصبانی و عصبانی بود ، در نتیجه همه باغبانان اعدام شدند.
پس از مدتی ، پرورش لیچی در ایالت های همسایه آغاز شد. و اکنون در جنوب شرقی آسیا ، یکی از محبوب ترین میوه ها است.
در اروپا ، اولین ذکر لیچی به اواسط قرن 17 برمی گردد. و آلو چینی ، یک میوه فوق العاده ، به لطف خوان گونزالس د مندوزا نامیده شد ، که اشاره کرد این میوه شباهت زیادی به آلو دارد که برای معده بسیار سنگین نیست ، و می توان آن را به مقدار کامل مصرف کرد.
شرح
لیچی یک درخت همیشه سبز با تاج شیک نسبتاً گسترده ای است که ارتفاع آن از ده تا سی متر (به طور متوسط ، پانزده متر) می رسد.
برگهای مرکب زنجیره ای (گاهی اوقات می توانند به صورت پین نیز باشند) توسط چهار تا هشت برگ با نوک های نوک تیز تشکیل می شوند که با شکل بیضی مثلثی یا کشیده به شکل تخم مرغ متمایز می شوند. در طرفین بالا ، تیغه های لبه کامل با رنگ سبز تیره رنگ شده و می درخشند و در زیر آنها معمولاً خاکستری مایل به سبز است.
گل لیچی مجهز به فنجان های مایل به سبز مایل به زرد و کم رنگ ، فاقد گلبرگ است و در گل آذین فوق العاده سرسبز و شگفت انگیز زیبا به شکل چتر جمع آوری شده است که طول هر یک از آنها می تواند به هفتاد سانتی متر برسد. علاوه بر این ، اکثر گلهای هر گل آذین تقریباً همیشه خرد می شوند و فقط از سه تا پانزده میوه از گلهای باقی مانده ایجاد می شود.
میوه های بیضی شکل این فرهنگ با اندازه های نسبتاً کوچک مشخص می شوند: طول آنها از دو و نیم تا چهار سانتی متر متغیر است. پوست قرمز این میوه ها با غده های نوک تیز متراکم است و خمیر سبک ژله مانند میوه بدون زحمت از پوست جدا می شود و طعم شیرین دلپذیری با رنگ شراب محجوب دارد. میوه های غریب لیچی کمی بافتنی هستند و از نظر طعم مبهم شبیه انگورهای معروف هستند. و در مرکز هر میوه ، می توانید یک استخوان بیضی شکل قهوه ای تیره پیدا کنید.
در منطقه نیمه گرمسیری ، لیچی معمولاً در ماه مه یا ژوئن برداشت می شود.
کاربرد
اغلب میوه های لیچی تازه می خورند یا انواع غذاهای شیرین از آنها تهیه می شود (بستنی خوشمزه ، ژله و …). و میوه های پوست کنده که با شکر نگهداری می شوند ، در حال حاضر به اکثر کشورهای جهان صادر می شود. با این حال ، گاهی اوقات از این میوه برای تولید شراب سنتی چینی نیز استفاده می شود.
علاوه بر این ، میوه های کامل نیز خشک می شوند - پوست آنها در این حالت کاملاً سفت می شود و در داخل تمام لیشهای خشک شده ، خمیر خشک شده با استخوان به راحتی حرکت می کند. به هر حال ، این میوه های جالب اغلب آجیل لیچی نامیده می شوند.
میوه های لیچی سرشار از ویتامین C و همچنین مواد پکتین ارزشمند و حتی کربوهیدرات هستند. همچنین ، این میوه حاوی مقدار قابل توجهی ویتامین PP (یعنی نیاسین) است که به طور فعال از توسعه تصلب شرایین جلوگیری می کند.
این میوه ها در طب عامیانه نیز محبوب هستند - آنها کاملاً به سرفه و افزایش شدید غدد کمک می کنند. در هند از دانه های لیچی پودر شده برای مشکلات مختلف روده ای استفاده می شود و در چین از دانه های این میوه های عجیب و غریب به عنوان مسکن و همچنین انواع مختلف نورالژی استفاده می شود.
در حال رشد
لیچی در آب و هوای نیمه گرمسیری با زمستانهای بسیار سرد و نسبتاً خشک بهتر رشد می کند. و در آب و هوای استوایی و مرطوب تر ، آنها معمولاً میوه نمی دهند.این گیاه باید در خاکهای حاصلخیز و کاملاً مرطوب کاشته شود و تکثیر لیش یا به صورت رویشی و یا با کمک نهال صورت می گیرد. همه درختان با رشد بسیار آهسته مشخص می شوند ، در حالی که نهال ها فقط در سال هشتم یا دهم شروع به باردهی می کنند و اگر تولید مثل به صورت رویشی انجام شود ، پس از چهار تا شش سال.
