گیاهان چند ساله گلدار (فلوکس و گل صد تومانی)

2024 نویسنده: Gavin MacAdam | [email protected]. آخرین اصلاح شده: 2023-12-16 13:39

عکس: Zdenek Maly / Rusmediabank.ru

گیاهان چند ساله به خودی خود رشد می کنند و در امتداد حصار رشد می کنند ، فقط گاهی اوقات به کمک شما نیاز دارند. برخی از آنها نه تنها از گل آذین روشن خود لذت می برند ، بلکه بوهایی را پخش می کنند که به طور غیر ارادی رهگذران را که می خواهند از عطر خود لذت ببرند متوقف می کند.

فلوکس

من عاشق phlox هستم گل آذین متوسط آنها دارای لطافت شگفت انگیز و اشراف اشرافی است. نامی که توسط کارل فون لین ، دانشمند سوئدی ، به آنها داده شده است ، که در ترجمه از یونانی به نظر می رسد رسمی و باشکوه است - "شعله" برای Phloxes بسیار مناسب است.

Phlox خوب است زیرا با کاشتن سه گونه مختلف ، از اوایل بهار تا اواخر پاییز از محله آنها لذت خواهید برد:

* شاخه های کم حجم یا خزنده فلوکس با گل آذین سفید ، صورتی مایل به قرمز ، قرمز کارمینی در بهار شما را خوشحال می کند.

* در تابستان بوته های بلند جایگزین آنها می شود. ساقه های راست آنها با کلاههایی از گلهای ظریف پوشیده شده است که به رنگهای بنفش ، آبی ، بنفش ، صورتی رنگ شده اند. غالباً گلبرگها دو رنگ دارند یا دارای هسته چشم روشن تر هستند.

* نزدیک به پاییز ، انواع دیر شکوفا می شوند ، در ظاهر همان گونه های تابستانی هستند.

شخصاً ، متأسف نیستم که وقتم را صرف مراقبت از فلوکس می کنم. اول از همه ، من مکانی را برای آنها انتخاب می کنم ، در معرض آفتاب ، اما نزدیک به بوته های گیاهان دیگر ، که مورد علاقه من را با سایه خود در گرمای نیمروز تابستان می پوشاند. دست اندازهای موجود را طوری تراز می کنم که جایی برای تجمع آب اضافی وجود نداشته باشد.

خاک زیر فلوکس ها باید شل باشد ، از مواد آلی تغذیه کرده و به اندازه کافی مرطوب باشد تا برگها ظاهر سبز تازه خود را برای مدت بیشتری حفظ کنند و به رنگ قهوه ای در نیامده و خشک می شوند و زائده ها پژمرده می شوند. از آنجا که عمق ریشه های فلوکس کمتر از پانزده سانتیمتر نیست ، هنگام آماده سازی خاک برای لقاح فلوکس ، آن را در عمق ده تا پانزده سانتیمتر قرار می دهم. علاوه بر مواد آلی ، خاکستر چوب و کودهای معدنی را اضافه می کنم.

از Phloxes می توان برای تزئین rabat در طول مسیرهای باغ استفاده کرد. من آنها را در امتداد حصار و در باغ جلویی رشد می کنم.

عکس: آنا شچربنینا

پیون

من گل صد تومانی را از صاحبان قبلی به ارث برده ام. من خودم واقعاً آنها را برای یک دوره کوتاه گلدهی و توانایی یک گل نسبتاً بزرگ که در یک دسته گلبرگ به معنای واقعی کلمه جلوی چشم ما تجزیه می شود ، دوست ندارم.

در باغ نیمه وحشی من ، دو گونه از گل صد تومانی ریشه دوانده است ، که ده سال است بدون هیچ گونه کود اضافی و توجه ویژه از طرف من ، در همان مکان ها رشد کرده است. تنها کاری که من برای کمک به زنده ماندن آنها انجام می دهم این است که علف های هرز را که سعی می کنند قدیمی ها را تحت فشار قرار دهند ، وجین کنیم. بله ، با گرمای طولانی مدت ، من آب حیاتی را با آنها تقسیم می کنم.

یک گونه از گل صد تومانی را می توان با گیاهی که در لبه های جنگلی و مراتع ، در جنگل ها و دره های رودخانه به صورت وحشی رشد می کند ، نشان می دهد که از گل صد تومانی فرار می کند یا "ریشه مرین". ریشه های آن به درمان تعدادی از بیماری ها کمک می کند ، که به گیاه آسیب نرساند. ریشه مرین به شدت با ریزوم حفر شد و قلمرو محل اقامت گل را کاهش داد. من حتی مجبور شدم گیاه را در صفحات "کتاب قرمز" قرار دهم ، که به ندرت کسی به جز طبیعت شناسان آن را می خواند.

ریشه مرین به وفور ، درخشان ، اما نه برای مدت طولانی شکوفا می شود. گلهای قرمز قرمز آن بیش از یک هفته روی بوته باقی نمی ماند و سپس جای خود را به جعبه های زیبا به شکل ستاره ای با دانه می دهد. از دانه ها ، مهره های زیبا به دست می آید که می تواند نه تنها عروسک های اسباب بازی ، بلکه زیبایی های زنده را نیز تزئین کند. برگهای زیبا در تمام تابستان سبز می شوند.

نوع دوم گل صد تومانی دو بوته بزرگ در میان درختان گیلاس است. در دوره گلدهی ، گلهای بزرگ و سنگین صورتی آن ساقه ها را به زمین خم می کند.ما باید وسایل جانبی را در اطراف بوته نصب کنیم تا وضعیت ساقه ها کاهش یابد.

به احتمال زیاد ، گل صد تومانی نیز عاشق خاک شل و حاصلخیز است ، اما تجربه ده ساله من نشان می دهد که آنها می توانند بدون هوس خاصی رشد کنند ، که برای ساکنان تابستانی نه چندان مشتاق مناسب است.